Τα πολύ παλιά χρόνια οι πλανόδιοι παραμυθάδες τριγυρνούσαν από τόπο σε τόπο με μια λύρα,ένα λαούτο ή κάποιο άλλο,άγνωστο,ίσως,σ΄εμας έγχορδο με γλυκιά μελωδία.Τα βράδυα όλοι οι κάτοικοι μαζευόντουσαν γύρω του για ν΄ακούσουν το παραμύθι που θα είχε σκαρφιστεί.Η αφήγησή του μπορεί να σταματούσε για να τη διανθίσει μ΄ένα στίχο,κοτσάκια και ρίμες.Τη διέκοπτε,με τέχνη και πείρα περισσή, έτσι ώστε να καθοδηγήσει την ερώτησή τους και να συνεχίσει την αφήγησή του από ΄κει που την είχε σταματήσει,εκεί που ο ίδιος ήθελε να αρχίσει ξανά.
Ένα βιβλίο,με την ορμή ενός ποταμού και γεμάτο με τη λεβεντιά,το ήθος και τον χαρακτήρα του ιδεώδους ης Κρήτης·τις αρετές και τις αδυναμίες της ανθρώπινης ψυχής.Μια ιστορία που ξεκινά από το τέλος·αποδομείται με τρόπο μαγικό και παρουσιάζει τους ήρωές της,δίνοντας στον καθένα μια ξεχωριστή θέση.Ο κάθε χαρακτήρας υπηρετεί ένα συναίσθημα,μια αρετή,ένα σοιχείο ιδεολογίας και πολιτισμού.Από τα πιο χαμερπή,μέχρι το ανώτερο όλων,την αγάπη.Ο Αετός,ο Αλέξανδρος,γιοί και πατεράδες,γενιές που ζουν ακούσια κρίματα.Ειρήνη,Καλλιρόη,Σεβαστή,μετενσαρκώσεις της αγάπης·μιας αγάπης αμόλυντης,με διαύγεια,άϋλες ιέρειες του υπέρτατου συναισθήματος.Παγώνα,Ευμορφία,Ιωάννης,Σήφακας,οι εκπρόσωποι του ψεύδους και της πονηριάς,κινούνται υπόγεια,
διέπονται από κακεντρέχεια,υστερόβουλα με εγωκεντρικά πάθη,κατώτερα όντα που διατηρούν ρόλους «διεκπεραιωτικούς»,αφού με τις πράξεις τους δικαιώνουν και αποκαλύπτουν το μεγαλείο της αγάπης και της δικαίωσης.Το Φως,ερμαφρόδιτος,που σαν τον ήρωα της μυθολογίας που ζει στα βουνά,ζει στη σπηλιά του Τυφλού.Μετονομάζεται σε Αγάπη,ίσως σημειολογικά·η αγάπη δεν έχει φύλο,είναι
πανανθρώπινη.Ο Τυφλός ποταμός.Γιατί;Είναι τυφλός σαν τη δικαιοσύνη ή από τη μήνιν;Ένας ποταμός που ανθρωπομορφοποιείται και θολώνει όταν οργίζεται,πλημμυρίζει όταν αγανακτεί,απειλεί στην όψη του άδικου.
Τα μυστικά ανατρέπουν τις ζωές των ηρώων,η μοίρα αναιρεί το αίσιο τέλος,δίνει πίστωση στη δικαίωση,γελάει με τα όνειρα
των θνητών.Ο έρωτας και η αγάπη θυσιάζονται σαν τραγικοί ήρωες,προκειμένου να αποδειχτεί η νοσηρότητα και το εφήμερο της ανηθικότητας.
Η ιστορία παίρνει τον αναγνώστη μαζί της·χαμογελάει με τα «καμώματα» της Παγώνας,δακρύζει με τις επιμέρους
ιστορίες ηρώων που βάζουν το «λιθαράκι» τους στην ευόδωση του έργου.Η κυρία Μαζοκοπκη ελέγχει τις λέξεις,δίνει ένταση
εκεί που ο αναγνώστης την χρειάζεται,δραματοποιεί με έντεχνο τρόπο στιγμές και πράξεις,περιγράφει με την κατάλληλη έμφαση
τα ιδεώδη συναισθήματα,παρεμβαίνει και διακόπτει τον τρόπο που ρέει ο λόγος για να απευθυνθεί στο αναγνώστη.Χρησιμοποιεί
ποιητικά στοιχεία,όπως μια υπέροχη παρήχηση του ρ,για να αναδειχθεί ο φόβος,η αγωνία η ψυχολογική κατάσταση της Χαράς-Μυρτώς.
Πλουτίζει τον γραπτό της λόγο με λέξεις τοπικής διαλέκτου που διανθίζουν την ιστορία.
Η Οργή του Τυφλού ποταμού είναι μια ιστορία που υπερβαίνει την αγάπη,όπως τη γνωρίζουμε έως τώρα·την ορίζει,ξανά,από την αρχή.
Κλείνοντας-συγνώμη για την εκτενή «φλυαρία»μου-θα σας πω πως είμαι πολύ χαρούμενη που η νεοελληνική λογοτεχνία παίρνει
δρόμους φωτεινούς και τιμά τον κλασικό ελληνικό τρόπο έκφρασης.
Η Αγάπη,λίγο πριν το τέλος,καλεί τον αναγνώστη να αναρωτηθεί:
«Ένα όνομα δεν προσδιορίζει πάντα μια σχέση.Τα ονόματα είναι μια τυπική καταγραφή μιας οντότητας·η δήλωση της εικόνας
ενός ατόμου.Συνεπώς αν η επαφή μας στο επίπεδο της συνεργασίας μας,υπήρξε ανθρώπινη και υγιής,τότε η υπογραφή της
επικοινωνίας μας ήταν επιτυχής.Εγώ τη θεωρώ επιτυχή.Εσείς»;
Ίσως αυτό να είναι και το νόημα της αληθινής αγάπης.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας το συζητήσουμε......