ΟΙ ΡΕΤΣΙΝΕΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ-ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ

 

 Το τελευταίο μυθιστόρημα του Ισίδωρου Ζουργού θα μπορούσε να είναι ένα κοινωνιολογικό-ανθρωπολογικό δοκίμιο, μιακοινωνιολογικό-ανθρωπολογικό δοκίμιο, μια απομαγνητοφώνηση μιας συνεδρίας από ένα κρεβάτι ψυχολόγου. Ίσως, μια δημοσκόπηση ανάμεσα σε ηλικιακή ομάδα 70-80,με ερωτήματα που αφορούν τη συναισθηματική τους άποψη, την ψυχολογική τους κατάσταση σε σχέση με τον όρο οικογένεια. Ευτυχώς, είναι ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα· μια καταγραφή του ψυχισμού του Λεόντιου Έξαρχου -βασικός ήρωας του βιβλίου- αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας ,μια αποτύπωση της Ελλάδας, από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης έως και σήμερα.

ΑΝΤΕΤΙ ΜΑΡΙΑ ΠΡΙΝΑΡΗ-ΚΑΡΚΑΒΑΤΣΑΚΗ

«Ένα τετράδιο μαθές είναι η ζωή,μα με λέξεις κακογραμμένες πολλές φορές.Τις βάζεις στη σειρά,κι άλλες μιλούν για τα σωστά κι άλλες για τα λάθη.Αν σου ξεφύγει από τα χέρια μια στιγμή το τετράδιο,ανακατεύονται οι σελίδες,κι άντε μετά να βρεις εσύ πού είναι τα σωστά και πού τα λάθη».

Αυτά είναι τα λόγια που λέει ο Αποστόλης στον εγγονό του τον Αντρέα,προσπαθώντας να δικαιολογήσει ή να αποφύγει να εξηγήσει το αντέτι.

Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ-ΕΥΑ ΜΑΖΟΚΟΠΑΚΗ

Τα πολύ παλιά χρόνια οι πλανόδιοι παραμυθάδες τριγυρνούσαν από τόπο σε τόπο με μια λύρα,ένα λαούτο ή κάποιο άλλο,άγνωστο,ίσως,σ΄εμας έγχορδο με γλυκιά μελωδία.Τα βράδυα όλοι οι κάτοικοι μαζευόντουσαν γύρω του για ν΄ακούσουν το παραμύθι που θα είχε σκαρφιστεί.Η αφήγησή του μπορεί να σταματούσε για να τη διανθίσει μ΄ένα στίχο,κοτσάκια και ρίμες.Τη διέκοπτε,με τέχνη και πείρα περισσή, έτσι ώστε να καθοδηγήσει την ερώτησή τους και να συνεχίσει την αφήγησή του από ΄κει που την είχε σταματήσει,εκεί που ο ίδιος ήθελε να αρχίσει ξανά.

Αυτή την αίσθηση έχει ο αναγνώστης που θα διαβάσει την Οργή του Τυφλού ποταμού.