«Memento Vivere» σημαίνει,«θυμήσου να ζήσεις».Με αυτόν τον αμφίσημο τίτλο,ξεκινάει μια ιστορία αγάπης και αυταπάρνησης,ένα ταξίδι γεμάτο αναμνήσεις,στη Χίο.Το νησί των «Σημαντικών».Στην πραγματικότητα,είναι η πιο οξύμωρη παραίνεση που μπορεί να δώσει άνθρωπος σε συνάνθρωπό του,αλλά,σε ένα μυθιστόρημα όλα επιτρέπονται.
Ήταν, μια φορά κι έναν καιρό,ένα όμορφο κορίτσι,η Ελισσώ.Ζούσε,με την φτωχή της οικογένεια,σ΄ένα μικρό νησί του Αιγαίου κι έκανε όνειρα για τη ζωή της,αφού αγαπούσε ένα όμορφο παλικάρι,τον Φίλιππο.
Κάπως έτσι,θα μπορούσε να ξεκινάει η "Μυστική δαντέλα',το μυθιστόρημα της κυρίας Μαρίας Γαβριελάτου.Η ιστορία της Ελισσούς είναι μια δραματική εξιστόρηση.Σ΄ ένα νησί-της δικής μας φαντασίας-στις αρχές του 19ου αιώνα,ξετυλίγεται το κουβάρι μιας ιστορίας,που πλέκει μια μυστική δαντέλα με την ιστορία της δικής της ζωής.
«Εδέβαν τα χρόνια μ΄.Άραγε,μπορώ να πω,σε ποια πατρίδα ανήκω;Έζησα και γνώρισα τόπους,έθαψα μέσα τους αγαπημένα μου πρόσωπα και όλα αυτά με καλούν κοντά τους».
Αυτά, είναι τα τελευταία λόγια της Ευγενίας,που αποτυπώνουν με απόλυτη αλήθεια την ιστορία μιας ζωής.Ή της ζωής που έζησαν όλες οι Μάνες του Πόντου.
Το βιβλίο της κυρίας Μάρθας Πατλάκουτζα είναι μια αληθινή μαρτυρία,που μέσα από την αφήγησή της,γίνεται φόρος τιμής στους ανθρώπους που εξοντώθηκαν,εκδιώχθηκαν και βασανίστηκαν. Στον Πόντο,από τους Τούρκους,στη Ρωσία,από ένα απάνθρωπο σύστημα,αλλά και στην Ελλάδα,όταν κατέφθασαν με ένα κοινωνικό στίγμα, που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα που έφερναν μαζί τους.
