ΘΥΜΗΣΟΥ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ-ΕΛΕΝΗ ΣΥΡΑΚΗ

 

«Memento Vivere» σημαίνει,«θυμήσου να ζήσεις».Με αυτόν τον αμφίσημο τίτλο,ξεκινάει μια ιστορία αγάπης και αυταπάρνησης,ένα ταξίδι γεμάτο αναμνήσεις,στη Χίο.Το νησί των «Σημαντικών».Στην πραγματικότητα,είναι η πιο οξύμωρη παραίνεση που μπορεί να δώσει άνθρωπος σε συνάνθρωπό του,αλλά,σε ένα μυθιστόρημα όλα επιτρέπονται.

Το μυθιστόρημα της κυρίας Ελένης Συράκη παίζει με τα παιχνίδια της μοίρας,με τα αναπόφευκτα της ζωής και την αέναη μάχη της αγάπης.Ο τόπος είναι η Χίος.Η συγγραφέας,μέσα από μια κατατοπιστικότατη περιγραφή,μας ταξιδεύει στο νησί του βόρειου Αιγαίου.Ένα ταξίδι με λαογραφικά στοιχεία,ιστορικές στιγμές,πολιτιστικές αψίδες,που κάνουν τον αναγνώστη να γνωρίσει και να θαυμάσει το νησί.Ταυτόχρονα,δημιουργεί τις συνθήκες για να κατανοήσουμε τους χαρακτήρες, αλλά και τις πορείες των πρωταγωνιστών της ιστορίας της.

Οικογένειες,με ονόματα βαρύγδουπα,μια αστική τάξη κλειστή και περιτοιχισμένη από κανόνες συμπεριφοράς,ανελεύθερες,καταδικασμένες να αποκτήσουν συγκεκριμένο τρόπο ζωής,εθιμοτυπικό που ορίζεται στους αιώνες.

Ο Μάρκος Σελλάς,αγωνίζεται για να καταφέρει,να γίνει δεκτός,στην κοινωνία των «σημαντικών».Στις αρχές του 19ου αιώνα,η αξία και ο κόπος ενός ανθρώπου,δεν είναι ποτέ αρκετά για την παραδοχή,ως αξιότιμου μέλους,σε μια κλειστή κοινωνική «κάστα».Η εμμονική μάχη του Μάρκου για κοινωνική κατάκτηση,θα γίνει το στίγμα,το τιμόνι που θα καθορίσει την πορεία των μελών της οικογένειας του.

Η αφήγηση,που αφορά στον έρωτα του Νεοφυτου με την Όλγα,αδελφή της γυναίκας του Νεόφυτου,εξελίσσεται μέσα από μεγάλα ηθικά διλήμματα.Ο αναγνώστης καλείται να κρίνει αποφάσεις και θέσεις ζωής,που αντικατοπτρίζουν μια μακρινή εποχή,με διαφορετικούς γνώμονες συμπεριφοράς.Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους δυστυχείς,που αποφασίζουν να πορευθούν σε μια ζωή που αντανακλά στα κοινωνικά-ηθικά δεδομένα ,αλλά απέχουν παρασάγγας από τη βούληση και τις επιθυμίες τους.

Οι άτεγκτοι,κοινωνικοί και ηθικοί κανόνες,καθορίζουν τρεις γενιές της οικογένειας Σελλά και δημιουργούν τραγικούς ήρωες που μπορούν να δικαιωθούν,τελικά,μόνο όταν η τελευταία απόγονος,η Λίλη,βρεθεί στην ίδια θέση και αποφασίζει για τη ζωή της.Όχι με κοινωνικούς κανόνες,αλλά με μπούσουλα την καρδιά και την ψυχραιμία.

Το βιβλίο «Θυμήσου να ζήσεις» αποτελεί έναν ύμνο,μια δικαίωση της αγάπης.Η ιστορία του είναι βαθιά συγκινητική και πλαισιώνεται με μια ικανοποιητική αναφορά σε ιστορικές περιόδους της Ελλάδας.Κατά τη δική μου γνώμη,υπάρχει μια εξαντλητική ανάλυση συναισθημάτων και περιγραφών που,αν και πολύ όμορφα και λυρικά δοσμένα,δεν αποτελούν παρά μεγάλες παρενθέσεις στην πολύ δυνατή ιστορία.Το τέλος του βιβλίου, εισάγει τον αναγνώστη σε μια άλλη ιστορία,που πρόκειται να γνωρίσουμε σε άλλο βιβλίο της συγγραφέως.Ξεκινάει με το παλιό οικόσημο που βρέθηκε στο «σιναΐτικο» και έχει να κάνει με μια γενοβέζικη οικογένεια.Γίνεται μια ωραία γέφυρα για να διαβάσουμε το «Πορφυρένιο δάκρυ».

Κλείνοντας,θα ήθελα να σταθώ σε ένα υπέροχο σημείο του βιβλίου.Ένα μήνυμα που θα ορίζει για πάντα την ευτυχία.

«Γιατί η ευτυχία είναι μικρά μόρια που πετούν τριγύρω σαν τη σκόνη και σε ακουμπά χωρίς να τη νιώθεις.Είναι ευαίσθητη σαν ντελικάτο λουλούδι που δεν αντέχει σε βάζο.Γι΄αυτό είναι όμορφη η ευτυχία.Γιατί δεν σε κάνει να τη βαρεθείς.Πριν αισθανθείς  το χάδι της χάνεται,φεύγει σαν φύσημα του αέρα,σαν πέταγμα πουλιού,σαν κλεμμένη ηλιαχτίδα του ήλιου.Αν η ευτυχία ήταν αιώνια θα ήταν αφόρητη,αβάσταχτη,ασήκωτος βραχνάς.Θα οδηγούσε σε απόγνωση,σε μονοπάτια τρέλας,σε αδιέξοδα ανίας».

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΞΗ