Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ- ΑΡΗΣ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ

 

Πρέπει να ομολογήσω πως μου αρέσουν πολύ τα ιστορικά μυθιστορήματα, όμως, θαυμάζω και μαγεύομαι με οποιοδήποτε άλλο θέμα ενός καλού βιβλίου. Σκεφτείτε λοιπόν, να τύχει να συνυπάρξουν και οι δύο συνθήκες αυτές σε ένα ανάγνωσμα .Η Σκιά του Κυβερνήτη δεν είναι ένα βαρύ ιστορικό μυθιστόρημα -το αντίθετο θα έλεγα. Έχει, όμως, βαρύτητα ως προς την αποκωδικοποίησή του· αυτό το κάνει και ξεχωριστό.

ΑΛΙΚΟ ΒΕΛΟΥΔΟ- ΕΛΕΝΑ ΤΖΑΒΑΡΑ

ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ- Η ΡΑΦΤΡΑ

 

Όταν διαβάζει ο αναγνώστης τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, προετοιμάζεται πως πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Μόνο που δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα διαβάσει την ίδια την Ιστορία, όχι σαν υπόβαθρο, που θα «ντύσει» τη μυθοπλασία. Έρχεται, έτσι μια ανατροπή, η Ιστορία πρωταγωνιστεί και η μυθοπλασία χάνει τον ρόλο της απέναντι στην αλήθεια. Τρόπος έντεχνος και η πένα της κυρίας Μαργαρίτη κάνει του ήρωές της Ιστορία.

ΚΑΠΡΑΓΙΑ- ΠΕΜΗ ΓΚΑΝΑ

 Την Καπράγια τη χτυπάει ο βορειοανατολικός άνεμος και την αγριεύει. Είναι μια μικρή κουκίδα στο Τοσκανικό πέλαγος και ο Γκρεκάλε, ο Γραίγος έχει σταματήσει τον χρόνο στο παρελθόν.

ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ- ΕΛΕΝΗ ΠΡΙΟΒΟΛΟΥ

 

 «Δειλία και φόβος αρχή πάσα κακού.

Η θέληση είναι η κυρίαρχη δύναμη στην ψυχή του ανθρώπου.Μπορεί να καθυποτάξει τον φόβο,τα πάθη και τον σαρκικό πόθο,ως κατώτερα ένστικτα.Αυτος ο έσω πόλεμος είναι η αρχή της βελτίωσης του ατόμου.»

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ- ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΦΡΑΓΚΙΑΔΟΥΛΑΚΗ

 

Θα ξεκινήσω ανάποδα αυτήν την φορά. Το Πορτραίτο είναι ένα βιβλίο που λυτρώνει την αγάπη. Οι δρόμοι που διανύει είναι άλλοτε γεμάτοι φως και νοσταλγία και κάποιες φορές έχουν σκοτάδι, μοναξιά και απόγνωση. Είναι σαν τις κούκλες του Ολιβιέ: «…μια διασταύρωση μυκηναϊκών ειδωλίων με τις αποκρουστικές αλλά συνάμα ελκυστικές μαριονέτες του Μπελμέρ».

ΟΙ ΡΕΤΣΙΝΕΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ-ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ

 

 Το τελευταίο μυθιστόρημα του Ισίδωρου Ζουργού θα μπορούσε να είναι ένα κοινωνιολογικό-ανθρωπολογικό δοκίμιο, μιακοινωνιολογικό-ανθρωπολογικό δοκίμιο, μια απομαγνητοφώνηση μιας συνεδρίας από ένα κρεβάτι ψυχολόγου. Ίσως, μια δημοσκόπηση ανάμεσα σε ηλικιακή ομάδα 70-80,με ερωτήματα που αφορούν τη συναισθηματική τους άποψη, την ψυχολογική τους κατάσταση σε σχέση με τον όρο οικογένεια. Ευτυχώς, είναι ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα· μια καταγραφή του ψυχισμού του Λεόντιου Έξαρχου -βασικός ήρωας του βιβλίου- αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας ,μια αποτύπωση της Ελλάδας, από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης έως και σήμερα.

ΑΝΤΕΤΙ ΜΑΡΙΑ ΠΡΙΝΑΡΗ-ΚΑΡΚΑΒΑΤΣΑΚΗ

«Ένα τετράδιο μαθές είναι η ζωή,μα με λέξεις κακογραμμένες πολλές φορές.Τις βάζεις στη σειρά,κι άλλες μιλούν για τα σωστά κι άλλες για τα λάθη.Αν σου ξεφύγει από τα χέρια μια στιγμή το τετράδιο,ανακατεύονται οι σελίδες,κι άντε μετά να βρεις εσύ πού είναι τα σωστά και πού τα λάθη».

Αυτά είναι τα λόγια που λέει ο Αποστόλης στον εγγονό του τον Αντρέα,προσπαθώντας να δικαιολογήσει ή να αποφύγει να εξηγήσει το αντέτι.

Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ-ΕΥΑ ΜΑΖΟΚΟΠΑΚΗ

Τα πολύ παλιά χρόνια οι πλανόδιοι παραμυθάδες τριγυρνούσαν από τόπο σε τόπο με μια λύρα,ένα λαούτο ή κάποιο άλλο,άγνωστο,ίσως,σ΄εμας έγχορδο με γλυκιά μελωδία.Τα βράδυα όλοι οι κάτοικοι μαζευόντουσαν γύρω του για ν΄ακούσουν το παραμύθι που θα είχε σκαρφιστεί.Η αφήγησή του μπορεί να σταματούσε για να τη διανθίσει μ΄ένα στίχο,κοτσάκια και ρίμες.Τη διέκοπτε,με τέχνη και πείρα περισσή, έτσι ώστε να καθοδηγήσει την ερώτησή τους και να συνεχίσει την αφήγησή του από ΄κει που την είχε σταματήσει,εκεί που ο ίδιος ήθελε να αρχίσει ξανά.

Αυτή την αίσθηση έχει ο αναγνώστης που θα διαβάσει την Οργή του Τυφλού ποταμού.

ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ-ΜΑΙΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΡΟΥ

 

«Πώς επουλώνονται οι ανθρώπινες ψυχές;»,αναρωτιέται ο Αντρέα Ντελασούντα,ο γατρός του ψυχιατρείου

της Ποβέλια,του νησιού με τις μαύρες αναμνήσεις,στη Βενετία.Μπορεί άραγε μια ψυχή να γιατρευτεί;Τις πιο πολλές φορές φεύγει από το ανθρώπινο σώμα χωρίς να έχει βρει τη λύτρωση.Εγκαταλείπει την ύλη πληγωμένη,παραπονεμένη και αθεράπευτη.

Η Παλίρροια της Μαίρης Κωνσταντούρου είναι δύο παράλληλες ιστορίες:του Αλεσάντρο,που έπεσε θύμα της πανούκλας,το 1346,στη Βενετία και των τροφίμων του άσυλου της Ποβέλια,μία δεκαετία μετά τη λήξη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

ΡΟΔΑΝΘΟΣ-ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ

 Είναι όμορφο μια ιστορία να εξελίσσεται με τη μυρωδιά των ρόδων.Ίσως γιατί,ένα μυθιστόρημα που αφορά την πολύπαθη Ιστορία των Δωδεκανήσων,έπρεπε με κάποιο τρόπο να ισορροπήσει.Άλλωστε,όλο το βιβλίο κρατάει μια ισορροπία,ως προς την εξιστόρηση της αλήθειας και της μυθοπλασίας,χαρακτηριστικό στα βιβλία της κυρίας Θεοδωρίδου.