«Δειλία και φόβος αρχή πάσα κακού.
Το τελευταίο μυθιστόρημα του Ισίδωρου Ζουργού θα μπορούσε να είναι ένα κοινωνιολογικό-ανθρωπολογικό δοκίμιο, μιακοινωνιολογικό-ανθρωπολογικό δοκίμιο, μια απομαγνητοφώνηση μιας συνεδρίας από ένα κρεβάτι ψυχολόγου. Ίσως, μια δημοσκόπηση ανάμεσα σε ηλικιακή ομάδα 70-80,με ερωτήματα που αφορούν τη συναισθηματική τους άποψη, την ψυχολογική τους κατάσταση σε σχέση με τον όρο οικογένεια. Ευτυχώς, είναι ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα· μια καταγραφή του ψυχισμού του Λεόντιου Έξαρχου -βασικός ήρωας του βιβλίου- αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας ,μια αποτύπωση της Ελλάδας, από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης έως και σήμερα.
«Ένα τετράδιο μαθές είναι η ζωή,μα με λέξεις κακογραμμένες πολλές φορές.Τις βάζεις στη σειρά,κι άλλες μιλούν για τα σωστά κι άλλες για τα λάθη.Αν σου ξεφύγει από τα χέρια μια στιγμή το τετράδιο,ανακατεύονται οι σελίδες,κι άντε μετά να βρεις εσύ πού είναι τα σωστά και πού τα λάθη».
Αυτά είναι τα λόγια που λέει ο Αποστόλης στον εγγονό του τον Αντρέα,προσπαθώντας να δικαιολογήσει ή να αποφύγει να εξηγήσει το αντέτι.
«Memento Vivere» σημαίνει,«θυμήσου να ζήσεις».Με αυτόν τον αμφίσημο τίτλο,ξεκινάει μια ιστορία αγάπης και αυταπάρνησης,ένα ταξίδι γεμάτο αναμνήσεις,στη Χίο.Το νησί των «Σημαντικών».Στην πραγματικότητα,είναι η πιο οξύμωρη παραίνεση που μπορεί να δώσει άνθρωπος σε συνάνθρωπό του,αλλά,σε ένα μυθιστόρημα όλα επιτρέπονται.
Ήταν, μια φορά κι έναν καιρό,ένα όμορφο κορίτσι,η Ελισσώ.Ζούσε,με την φτωχή της οικογένεια,σ΄ένα μικρό νησί του Αιγαίου κι έκανε όνειρα για τη ζωή της,αφού αγαπούσε ένα όμορφο παλικάρι,τον Φίλιππο.
Κάπως έτσι,θα μπορούσε να ξεκινάει η "Μυστική δαντέλα',το μυθιστόρημα της κυρίας Μαρίας Γαβριελάτου.Η ιστορία της Ελισσούς είναι μια δραματική εξιστόρηση.Σ΄ ένα νησί-της δικής μας φαντασίας-στις αρχές του 19ου αιώνα,ξετυλίγεται το κουβάρι μιας ιστορίας,που πλέκει μια μυστική δαντέλα με την ιστορία της δικής της ζωής.
«Εδέβαν τα χρόνια μ΄.Άραγε,μπορώ να πω,σε ποια πατρίδα ανήκω;Έζησα και γνώρισα τόπους,έθαψα μέσα τους αγαπημένα μου πρόσωπα και όλα αυτά με καλούν κοντά τους».
Αυτά, είναι τα τελευταία λόγια της Ευγενίας,που αποτυπώνουν με απόλυτη αλήθεια την ιστορία μιας ζωής.Ή της ζωής που έζησαν όλες οι Μάνες του Πόντου.
Το βιβλίο της κυρίας Μάρθας Πατλάκουτζα είναι μια αληθινή μαρτυρία,που μέσα από την αφήγησή της,γίνεται φόρος τιμής στους ανθρώπους που εξοντώθηκαν,εκδιώχθηκαν και βασανίστηκαν. Στον Πόντο,από τους Τούρκους,στη Ρωσία,από ένα απάνθρωπο σύστημα,αλλά και στην Ελλάδα,όταν κατέφθασαν με ένα κοινωνικό στίγμα, που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα που έφερναν μαζί τους.
Θα ήθελα να μιλήσω για πρόσωπα.Πρόσωπα που συναντώ στα βιβλία που ανακαλύπτω.Σε κάθε βιβλίο υπάρχει κάποιο πρόσωπο που "παίρνει λίγη παραπάνω πνοή".Ξεφεύγει από το μολύβι του συγγραφέα.Ή μπορεί και να είναι ο ίδιος ο συγγραφέας.Όπως και να ΄χει,ένας ήρωας μπορεί να καθορίσει την πλοκή ενός μυθιστορήματος,μπορεί να αποτελεί αστάθμητος παράγοντας για το τέλος, ή την αρχή μιας ιστορίας.Μπορεί να μοιάζει σε αυτόν που το διαβάζει,να γίνει ορόσημο ή παράδειγμα για κάποιον.Να ταυτίζεται απόλυτα μαζί του,ή να προκαλεί μεγάλη αντιπάθεια,εντύπωση,θαυμασμό ή απέχθεια.
Τα φανταστικά πρόσωπα μιας ιστορίας ζουν για λίγο.Ζουν τόσο όσο να ολοκληρώσεις την ανάγνωση.Όσο πιο πολύ διαβάζω τόσο ανακατεύονται στο μυαλό μου τα πρόσωπα των βιβλίων.Τα περισσότερα μπορεί να ξεχαστούν.Είναι όμως και κάποια που παραμένουν στη μνήμη και μάλιστα δημιουργεί μέχρι και υπόσταση η παρουσία τους.Προσπαθώ να τους δώσω μαλλιά,μάτια,ρούχα,πόδια και φωνή.Αυτό είναι ένα παιχνίδι καταπληκτικό!Και μπορεί ν΄αποδοθεί και γραπτώς.Γιατί όχι;
Έτσι αυτή η σελίδα θα αφιερωθεί στα πρόσωπα των βιβλίων που μου έχουν κάνει εντύπωση.Ένα από το κάθε βιβλίο.Έτσι η επιλογή γίνεται ακόμα πιο προσεχτική.Ενέχει μι΄αυστηρότητα,αλλά κι ένα παιχνίδισμα,έναν αγώνα επικράτησης και μια συμφωνία χαρακτήρων.Θα δούμε.Είναι θαρρώ γοητευτικό όλο αυτό.Ας το ξεκινήσω λοιπόν.......
